Een verklaring vinden voor het feit dat nogal wat discotheken een ietwat italiaans-zuiders klinkende naam hebben lukt nog wel, maar een goede reden om een otter met scheelheid te linken zal misschien wel bestaan maar heb ik vooralsnog niet boven kunnen spitten.
Ik heb de potentiëel mooiste job ter wereld; ik beantwoord andermans basisbehoeften, andermans dromen en geluk. Ik beweeg me in de stiel die rationaliteit en emoties verzoent, die niet zelden het kader schept waarin een groot deel van andermans film zich zal afspelen, compleet met vreugde en verdriet, tuinen en goten, happy endings en tragische verliezen. Waar mijn verhaal eindigt begint het hunne.
Op dat punt gekomen valt het niet zelden voor dat ik door het proces te zeer beschadigd ben om door de schrammen de schoonheid, frisheid en logica van het kind nog te ontwaren; het is getransmuteerd tot een oude tante, beschadigd door mislukte huwelijken, veslenst door andermans mening, gebanaliseerd tot een werkzaam en woonachtige. Niet zelden laat ze mij berooid achter, zich onbewust van mijn kwetsuren.
Het weekend begon voor mij gisteren zondag rond 20u… en wat doet een mens na een zaterdag en zondag hard doorwerken? Labeltjes maken voor kaften en andere stylosorterende randactiviteiten… Ik denk dat ik maar eens een paar appelen ga kopen…
Vandaag… heb ik geen woord gesproken.
… maar we mogen toch nog dromen eh…
Over het verschil tussen ‘heten’ en ‘noemen’ werd reeds genoeg gepalaverd en aan mijn directe omgeving te horen zal het toch nooit echt goedkomen met deze blinde vlek in de taalkunde van den Vlaming, wat misschien nog goed is ook. (… vul mogelijke redenen zelf maar in…)
Grappig wordt het wel wanneer mensen moeite doen om de begrippen correct te gebruiken maar toch nog niet helemaal weten waar de klepel hangt en daardoor zinnen uitmurmelen met passages als ‘… heet men dat.’ erin verweven…. schattig.
tuut tuut….. tuut tuut… en dan na twee rinkels schakelt het over naar de fax, die mij vervolgens ofwel aanmaant de hoorn op te nemen, ofwel allerhande vreemde geluiden begint te maken en een papier uitspuwt. Meestal is dat goed nieuws omdat het er dikwijls op uitdraait dat een aannemer de moeite heeft genomen om een offerte op te stellen voor één of ander project en het resultaat op de fax heeft gegooid, deze analoge antiquiteit-in-spé die hij totnogtoe iets beter onder controle heeft dan zijn digitale opvolger, de e-mail.
Maar eens om de zoveel weken gaat het om een reclameboodschap via fax, met straatlengten voorsprong de meest ergerlijke vorm van reclame. Voorlopig kan ik deze zaken nog niet in mijn postvak ‘ongewenste post’ steken, kan ik ook niet wegzappen of de uitknop indrukken… In al zijn arrogantie rolt dit anachronisme mijn bureaublad op, een boodschap gedrukt op mijn papier, met mijn inkt, maar zeker niet op mijn vraag. Van de laatste aanslag was de inhoud in overeenstemming met de vorm: reclame voor ‘de beste bedrijfs- en beroepengids van België… op cd-rom’… read again… op cd-rom.
Tijd voor een spamfilter op de fax.
Ik snap het niet… Waarschijnlijk zie ik weer iets over het hoofd, maar mijn inziens ligt de oplossing toch pasklaar voor het grijpen? Sterker nog, op new-energy.tv heb ik er al een reportage over gezien. Waarom gebruiken we geen batterijen in plaats van stroom van het net?In België en de meeste andere ‘westerse’ landen komt de stroom middels een kabel de woning binnen en zijn we allen aangesloten op één groot energiedistributienet, wat dan constant wordt gevoed door kern-, gas-, kolen- en andere centrales, alsook door windmolens en andere duurzame bronnen. Dit laatste is in België met zijn 2 % verwaarloosbaar klein. In de nagelnieuwe begrotingsverklaring 2007 van onze federale regering stond de intentieverklaring om op alle gebouwen die in staatseigendom zijn zonnepanelen te plaatsen, wat zowaar een maatregel is waarvoor ik de cynische uitknop graag beroer en een zuinig applauske placeer.Het grote probleem met wind- en zonneënergie is natuurlijk dat wanneer de zon niet schijnt en/of de wind niet waait, dat grote net waar wijn (bijna) allen op zijn aangesloten nog steeds dezelfde spanning moet hebben. Op die windstille en/of donkere momenten wordt de taak overgenomen door centrales met fossiele brandstoffen (over het algemeen) met … CO2-uitstoot.Alles is continu in dat wereldje… alles moet blijven draaien doorheen de pieken en de dalen… Wat komen die dis-continuë energieopwekkers daar dan doen? Die vreemde eenden in de bijt… Zou het niet beter zijn om die discontinu opgewekte energie op te slaan in een medium met iets meer stabiliteit zoals bv. batterijen? (en in de toekomst misschien waterstof?)Wanneer we dat nu even toepassen op een woning: zonnepanelen laden (tijdens de zon-perioden) batterijen op en de bewoner gebruikt deze wanneer hij het nodig heeft. Zijn er periodes waarbij de batterijen volgeladen zijn en de zon toch schijnt kan de overtollige stroom nog altijd op het net worden gezet.Op een grotere schaal kan dit natuurlijk ook toegepast worden op windmolens.Waar zit ‘em het addertje onder het gras, of zou het misschien zo zijn dat er geen addertje is, maar wanneer iedereen zich van het net afkoppelt, de energieleveranciers en producenten iets minder aan ons kunnen verdienen?
zozoz 
